“Ik begrijp maar niet waarom mijn praktijk niet gaat lopen. Ik ben nu een aantal jaar bezig en voel dat ik veel meer kan en in mij zit. Maar het gebeurt niet. Het lukt me maar niet om te gaan voor wat ik echt wil.” Gevolgd door diepe zucht.
Ze volgde de training om jezelf in beeld te zetten met Playmobil en ik zag een haar letterlijk met zichzelf schuiven. Haar volwassenheid stond er vrij snel, ze wist wie ze was als volwassen persoon. Ook kwamen er vrij vlot een aantal kwaliteiten op tafel te staan. Niet dat ze overal precies de kwaliteit kon omschrijven, maar ‘ze hoorde er wel bij’. Na een tijdje verscheen het ‘eigenheidspoppetje’. Het kleine, pure poppetje die staat voor jouw verlangens, dromen, je hart. Ze bleef er maar mee schuiven. Uiteindelijk schoof dit kleine poppetje achter de volwassene en was ze bijna niet meer te zien.
Ze had zichzelf in beeld.
Op het moment dat ze zichzelf in beeld had en wist ‘waarom ze stond zoals ze zichzelf had neergezet’, pakten we er een context bij. Dit was voor haar vrij simpel te bedenken: ‘Wat maakt dat ik mijn praktijk niet van de grond krijg op de manier zoals ik dat wil?’.
Ze pakt haar volwassenheid en zei ‘ik ga dan in mijn stoel in de woonkamer zitten en denk dan aan, wat maakt nou dat het niet lukt’. Punt.
Dat is dan letterlijk een punt, want er komt vervolgens niks meer. ‘Ik kan dan zo een paar uur verder zijn met niks.’
Ik vroeg haar ‘wie van hen (ik wijs naar haar poppetjes) er dan op die stoel zit?’
Ze kijkt naar mij, naar haar poppetjes en weer terug naar mij. ‘Geen idee’ komt er uiteindelijk. ‘Niet zij’ zegt ze terwijl ze haar eigenheid pakt. ‘Zij weet prima wat ze wil en waar ze van droomt.’ ‘Maar er gebeurt niks, dus zij zit er in ieder geval niet.’
Ondertussen hebben we een blokje gepakt. Dit blokje dient als ‘de stoel’, maar geeft tegelijk ook aan wie op dat moment de regie heeft en ervoor zorgt dat er niks gebeurt.
Ze kijkt nog eens naar haar kwaliteiten en volwassenheid. Ze zet haar volwassen poppetje op de stoel en haalt haar er ook meteen weer af, met de woorden ‘zát zij maar op die stoel’.
Na een tijdje gekeken en gevoeld te hebben, kwam het ‘poppetje in de ligstoel’ naar voren én op de stoel. Een poppetje die staat voor een prachtige kwaliteit, n.l. goed kunnen ontspannen. Ze gaf direct aan dat ze hier ook altijd een goede balans in kan vinden: ‘doen, zorgen voor de ander en vervolgens ontspannen en voor zichzelf zorgen’. Mooi.
Maar.
Maar, wat als deze kwaliteit de regie pakt en in haar geval, in die woonkamerstoel gaat zitten om na te denken over het op de kaart zetten van haar praktijk? Niet de volwassen persoon die bepaald hoe het pad er uit moet komen te zien heeft de regie, maar de kwaliteit van ‘ontspannen’? Precies, helemaal niets.
Wanneer je niet ontspant om het ontspannen, maar om een andere reden, dan kan het de regie overnemen. Dan blokkeer je je eigen hersenen. Je zet ze bewust stil. Waarom zou je dit doen?
Wanneer een kwaliteit zo sterk de regie pakt, dan gebeurt dit bijna altijd vanuit een beschermingsmechanisme; niet willen of kunnen voelen van bijv. pijn.
Dit werd enige tijd later ook duidelijk bij deze dame. Haar kwaliteit ‘goed kunnen ontspannen’ zorgde ervoor dat haar eigenheid zichzelf niet hoefde te laten zien. Want dat bleek er achter te zitten. “Zou ze doen wat ze moest doen, dan werd ze zichtbaar en werd ze gezien.” En dat is ‘natuurlijk’ niet de bedoeling, doe maar gewoon dan… En wanneer je jezelf laat zien, dan ben je kwetsbaar.
En dat wilde ze niet. De angst voor ‘gezien/gekwetst worden’ is zo groot dat ze er zelf voor zorgt dat haar kwaliteit ‘nu gaan we ontspannen’ op de stoel klimt zodat er simpelweg geen plannen komen. Ze zo niet gezien en dus ook niet gekwetst zou kunnen worden.
Mooi, pittig, confronterend en veel stof om mee aan de slag te gaan. Want daar zit blijkbaar nog pijn. Pijn van ‘niet gezien mogen/kunnen/willen’ worden. Waar komt dit vandaan? En dan natuurlijk: hoe zorg je ervoor dat jij als volwassen persoon weer op die stoel komt te zitten en de regie pakt? Je ‘goed kunnen ontspannen kwaliteit’ weer een stapje terug doet?
Ben jij ook zo goed in ontspannen? Zo goed dat je vervolgens niet meer doet wat je eigenlijk zou willen/moeten? Of beschermt er misschien een andere kwaliteit jou tegen pijn, moeilijke dingen die je het liefst uit de weg gaat?
Met andere woorden, wie zit er op jouw stoel? Laat je het me weten?
Juist Jij
