Op een dinsdagmiddag zitten er een heel aantal mensen keurig op en rij naar mij te kijken en ontspannen te wachten op wat ik ga zeggen. Elke maand komt er een grote groep mensen bij elkaar voor ontmoeting, netwerken en leren. Daarnaast volgen ze een workshop naar keuze om meer te leren over zichzelf, over samenwerken of over iets dat te maken heeft met het vinden van werk. De mensen voor mij hebben ervoor gekozen om meer te ontdekken over zichzelf. We gaan vol goede moed aan de slag…
Na een korte introductie nodig ik ze uit om een ballon op te blazen. Sommige kijken me een beetje ongemakkelijk aan, anderen lachen, maar allemaal komen ze overeind en blazen ze een ballon op. Vervolgens vraag ik ze om er op te gaan zitten. En ja hoor, daar gaat bij een heel aantal de ontspannen glimlach van het gezicht…
Sommige doen meteen hun vingers in de oren, andere gaan draaien, kijken naar elkaar, gaan praten, lachen en roepen ‘oh help’. Uiteraard gaan er ook een aantal meteen staan en doen. Na een klein minuutje heeft iedereen de opdracht uitgevoerd. Ik neem vervolgens alle tijd om eens rustig rond te kijken en te vragen ‘hoe dit is’. Je begrijpt dat er een aantal mensen iets minder ontspannen naar me kijken, sommige met een blik van ‘schiet nou maar op’. Maar ik schiet niet op, ik ga heel rustig alle mensen eens bij langs. Eén meneer valt echter meteen op door zijn gespannen houding, zijn benauwde blik in zijn ogen en steeds roder wordende hoofd. Misschien een beetje gemeen, maar heel bewust, ga ik eerst naar 2 andere personen, puur om te kijken wat hij doet.
Na de twee andere gehoord te hebben, kijk ik hem alleen maar aan en zeg ‘vertel…’. Hij begint direct ‘ik wil dit helemaal niet, ik ben ontzettend nerveus, mijn spieren zijn gespannen, vind het totaal niet prettig en niet leuk’. Dat was voor iedereen duidelijk te zien, dus ik stelde hem de vraag: ‘waarom doe je het dan?’ En ik blijf bewust even stil. En hoe mooi is het dan om op dat moment kwartjes te zien vallen bij meerdere deelnemers, mensen worden zich ‘opeens’ bewust van wat ze aan het doen zijn.
Deze meneer antwoord ‘jij zegt dat ik dit moet doen, ik doe mee aan jouw workshop, dus dan doe ik dat’. Dat klinkt natuurlijk heel vriendelijk, maar wat kost het die man veel. Uiteraard zijn we hier wat langer bij stil blijven staan, want ook aan de andere kant van de rij gingen mensen van de ballon af zodat ze konden ontspannen.
‘Wat maakt dat je zo handelt, dat je bijvoorbeeld niet aangeeft dat je dit niet wilt of wat maakt dat je het simpelweg gewoon niet doet?’ En daarbij ‘wat zegt dit over jouw handelen in je dagelijks leven? Hoe ga jij om met dingen die je eigenlijk niet wilt?’
Dat wordt meteen het thema van de middag ‘hoeveel dingen doe je, die je eigenlijk helemaal niet wilt doen?’ Natuurlijk zijn er dingen die je soms moet doen die je niet prettig vindt. Omdat het nodig is voor gezin of werk. Of klusjes die gedaan moeten worden, omdat… Ook dan mag je jezelf afvragen of er andere mogelijkheden zijn wanneer het je echt tegenstaat, maar ja, er zijn altijd dingen die je liever niet zou doen, maar toch moet.
Maar wat maakt dat je bij een simpele opdracht, in een workshop waar je vrijwillig aan mee doet, waar niets vanaf hangt, waar van tevoren is gezegd dat ‘mocht je iets niet willen doen, je dit vooral niet moet doen’, toch iets doet waar je je echt naar bij voelt?
Hoe ver ga jij om te voldoen aan de verwachtingen, wensen of behoefte van anderen? Hoe belangrijk vind jij je eigen gevoel? Wanneer alles in jouw lichaam aangeeft iets niets te willen, wat doe je daar dan mee? De eerste stap, dat je deze weerstand voelt is al heel wat. Maar luister je er ook naar?
Nu ging het maar om een ‘opdracht bij een workshop’. Maar wanneer deze meneer hier al zoveel moeite mee heeft, al zo plichtsgetrouw doet wat er gezegd wordt, ook al druist het ontzettend in tegen zijn gevoel, wat zegt dit over hem in het dagelijks leven? Hoeveel kost het hem om steeds maar weer niet naar zijn gevoel te luisteren?
We hebben de opdracht goed afgesloten met elkaar en iedereen heeft voor zichzelf opgeschreven wat er gebeurde tijdens de opdracht en wat dit zegt over hun dagelijks handelen. Het was immers nog maar de eerste oefening van de middag. En dat door simpele ballonnen.
En deze meneer? Deze meneer is zichzelf nog vaker tegen gekomen deze middag: gevoel en gedachten streden met elkaar ‘wat doe ik wel, wat niet en hoe voelt dit’. Op een gegeven moment keken we elkaar aan en zei ik ‘dit is echt een dingetje voor je’. Bewust luchtig, maar de lading was duidelijk. ‘Ja, noem het maar gerust een ding’ was zijn reactie. Ik heb zo het vermoeden dat ik hem nog wel een keer ga ontmoeten. Hoop ik. Voor hem, zodat hij mag ontdekken dat wanneer hij naar zijn gevoel zou luisteren hem dat veel energie gaat opleveren. En rust. En vertrouwen. En…
Wil je mij een plezier doen? Wil je de komende week eens heel bewust stilstaan bij je gevoel? Wanneer je weerstand voelt, hoe klein soms ook, wil je er eens bij stil staan? Voelen waar dit gevoel vandaan komt en wat het je zegt. En daar dan heel bewust naar gaan handelen?
Zorg goed voor jezelf.
Juist Jij
