‘Ik ben gewoon benieuwd naar de methode die je gebruikt, altijd leuk om te ontdekken hoe een ander werkt met Playmobil. Verder geen bijzonderheden hoor, het gaat goed met me.’
Ja, dat kan natuurlijk ook een reden zijn om langs te komen. Ik ben benieuwd wat er dan op tafel gezet gaat worden. Aan de slag.
Ze kijkt eens goed rond tussen mijn leger van Playmobil en gaat fanatiek aan de slag. Ze pakt een poppetje voor haar volwassenheid en zoekt een aantal kwaliteiten uit. Na een soort van discussie over het ‘soort poppetje’ voor je unieke eigenheid kwam ook deze op tafel.
Het was een ontspannen en luchtige middag. Vol met vragen over het ‘kloppend maken’ en ‘hoezo dit poppetje’.
Toen ze volledig op tafel stond, stelde ik haar de vraag die altijd een keer voorbij komt: ‘Sta je zo goed?’ Deze dame heeft veel ervaring en ging direct schuiven. Toen ze klaar was, stonden alle poppetjes in een cirkel. Behalve 1, de schermer. De schermer stond achter en buiten de cirkel. Ze legde uit dat iedereen elkaar ziet, ze allemaal van elkaar weten wat ze doen, kunnen en willen. Klonk goed. Ze zei echter niks over die schermer…
Een fractie van een seconde twijfel ik; vraag ik direct naar die schermer of doe ik een tussenstap? Het eerste is natuurlijk logischer, maar toch. Er zit een zelfverzekerde dame naast me die ervaring heeft met het werken met Playmobil en precies weet hoe het allemaal werkt. Ook bij haarzelf. En juist zij benoemd niet uit zichzelf dit poppetje. Voel je hem?
Gekozen voor de tussenstap stel ik de vraag: ‘wie van hen heeft de regie?’
Ze kijkt naar haar cirkel en wijst haar volwassenheidspoppetje aan. ‘Zij.’ ‘Zij bepaald wat we doen door te luisteren naar wat ik wil en door vervolgens te handelen met één van de kwaliteiten.’
Prachtig wanneer mensen de methode oppikken, doorhebben en ermee gaan spelen. Het klopte precies. Dit zou inderdaad het ideaal plaatje zijn. Maar ja, die schermer he…
Door haar antwoord gaf ze me wel precies een vraag waarmee ik de koppeling kon gaan maken: ‘Luistert zij (het volwassen poppetje) naar allemaal?’
‘Ja, natuurlijk’ kwam er snel terug. ‘Nou ja, naar die schermer natuurlijk niet.’
Oh nee? Vertel…
‘Die schermer beschermt ‘ons’. Zij heeft het overzicht, ziet wanneer er ‘gevaar’ op ons afkomt, grijpt dan in en zorgt ervoor dat er gebeurt wat nodig is.’
Juist. Daar wordt opeens heel veel gezegd in één zin. Daar zitten verhalen, ervaringen achter, dat kan niet anders. Zonder op de inhoud verder te gaan vraag ik nogmaals ‘Wie heeft de regie?’
Ze is alert, ‘ja, dat vroeg je net ook al en dat is zij (volwassenheidspoppetje)’.
Ik gooi het er maar gewoon in: ‘Oké, en dat terwijl de schermer alles in de gaten houdt, ingrijpt wanneer er gevaar dreigt en ervoor zorgt dat er gebeurt wat er nodig is?’
En toen waren er even geen woorden. Toen was er alleen het beeld voor ons op tafel wat aangaf dat het niet alleen maar ‘allemaal prima’ was. Ja, er stond een prachtige cirkel die elkaar allemaal aankijken, maar er staat toch ook echt iemand daar buiten. Die nodig was. Of is. En die stiekem de regie heeft. Die bepaald wat ‘wel en niet veilig’ is en hoe er gehandeld moet worden. En daar was deze dame zich totaal niet van bewust.
Eigenlijk was het genoeg voor die dag. Toch zijn we nog even gaan schuiven met de schermer. Puur om te voelen wat het met haar deed. Achter haar volwassenheidspoppetje voelde het verstikkend, maar haar in de cirkel zelf zetten was nog een stap te ver…
Er gingen luikjes open. Mooie, pijnlijke en fijne luikjes. Luikjes van inzicht, verdieping. Luikjes van vroeger en stiekem dus ook nog van nu. Van iemand die zichzelf goed kent en weet wat ze wil. Maar die, om wat voor reden dan ook, bescherming nodig heeft. Of denkt te hebben. Van zichzelf. Voor zichzelf.
Wat bescherm jij? Van of voor jezelf?
Durf een stap te zetten. Net zoals deze dame. Het levert je zoveel op.
Durf jij?
Lees meer over de training Jezelf in Beeld. Of meld je hier direct aan.
Voel je welkom. Juist Jij.
