Zoals je misschien weet, ontmoet ik als ondernemerscoach graag andere zelfstandig ondernemers. Om te verbinden, te luisteren, te inspireren, klanten te krijgen, te netwerken, noem maar op. Ik raad het iedere ondernemer aan ?.
Vorige week ontmoette ik een hele rustige, vriendelijke onderneemster. Ze heeft nu 5 jaar haar bedrijf met veel klanten. Een successtory dacht ik direct, leuk! Totdat het gesprek verder ging… Een klein stukje van ons gesprek:
“Ik werk nu ongeveer 7 dagen per week en dat wil ik niet meer, ik ben moe”.
‘Nou dat kan ik me voorstellen’, was mijn reactie. ‘Houd je dan wel de avonden vrij? En wanneer heb je weekend?’
Ze kijkt me aan en blijft stil.
Mmm, bijna geen avonden vrij en zelden weekend dus. Juist. Maar we zijn er nog niet…
“Ik heb laatst een challenge gedaan, elke dag om 06.00 uur opstaan’. Kost me soms wel moeite, maar het lukt wel.”
‘Oké, en dan stop je ook rond 15.00 uur?’
Wederom blijft het stil…
Dan gaat ze verder:
“Ik ben echt zo moe en het erge is, ik vind het werk helemaal niet meer leuk. Ik wil niet meer het uitvoerende werk zelf doen. Eigenlijk moet ik er iemand bij hebben die dit voor me doet, maar dat kost heel veel geld en dat heb ik niet”.
Mijn mond valt open van verbazing.
‘Juist. Vertel eens hoe dat zit; je hebt zoveel klanten, je werkt zoveel uur, je wilt er iemand bij hebben, maar dat kost je geld wat je niet hebt. Hoe kan dit, wat is dan je tarief?’
“Ik pas mijn tarief aan waar de klant staat in zijn of haar onderneming, starters hebben niet veel geld en dan wil ik graag met ze meedenken.”
‘En de hoeveelheid uren die je afspreekt voor dat bedrag, kom je daar wel mee uit?
“Nee, het kost me vaak veel meer tijd dan ik van tevoren dacht, daarom werk ik ook zoveel uur”.
Dan blijft het aan mijn kant stil en kijk ik haar alleen maar met grote ogen aan…
Eerst de klant, dan pas jij
Je kunt je vast voorstellen hoe het gesprek verder ging, ‘iets’ met eigenwaarde, opvoeding, zelfbeeld, keuzes, werkgeluk en angsten.
Het draait bij deze ontzettend lieve onderneemster volledig om de klant. Ze past haar tarief aan, stopt er veel meer tijd in dan afgesproken/realistisch is, is goed in haar werk en neemt alle tijd om dingen uit te leggen aan haar klanten.
Tegelijkertijd is ze ontzettend moe, heeft geen plezier meer in wat ze doet én heeft niet de financiële ruimte die je wel zou verwachten bij zoveel klanten. En waarom?
Omdat ze altijd de klant voorop zet en daarna pas aan zichzelf denkt.
Als ze dat laatste al doet. ‘Zo is ze opgevoed, altijd eerst de ander’.
In mijn beleving gaat er dan toch iets grandioos mis…
Je hoort het overal, ‘de klant is koning’. Die uitspraak begrijp ik volledig, je wil graag voldoen aan de wensen en verwachtingen van je klant. Je bent dankbaar dat een klant voor jou kiest, je doet met liefde een stap extra en zorgt ervoor dat een klant aan het eind, zo tevreden mogelijk de deur weer uitloopt. Geen probleem.
In mijn beleving ben jij eerst ‘de koning’ en daarna de klant. Jij bent minimaal zo belangrijk als die klant. Jouw tijd en energie is kostbaar. Met jouw diensten of producten geef je waarde, daar hoort een tarief bij die representatief is voor wat je levert. (Inclusief ook simpelweg de kosten die je hebt, maar dat is weer een ander verhaal)
De situatie van je klant bepaald niet wat de waarde van je product/dienst is, dat bepaal jij.
Jij bent niet verantwoordelijk voor die situatie, hebt er ook geen invloed op. Je kunt helpen, adviseren, geven, maar wel onder voorwaarden die ook voor jou goed zijn. Dan is het aan de klant of ze er wel of geen gebruik van maken.
Hoe vaak krijg je niet te horen ‘ik heb het geld nu niet’ terwijl ze een paar weken later op vakantie gaan of hun huis verbouwen. Dan is het niet dat er geen geld is, maar dat de prioriteiten ergens anders liggen. Prima natuurlijk, maar dat is niet jouw probleem.
Inzicht en keuzes
Weet jij op welk gebied jij de klant voorop zet TEN KOSTE van jezelf?
– Loop jij harder voor je klant dan de klant zelf doet?
– Laat je je klanten minder betalen dan dat je dienst eigenlijk waard is?
– Maak je veel meer tijd vrij voor je klant dan afgesproken/reëel is?
Wil je dan alsjeblieft jezelf de vraag stellen waarom je dit doet?
En dan niet tevreden zijn met je eerste, bedachte antwoord, maar doorvragen en je gevoel erbij betrekken?
Waar zit jouw angst, onzekerheid? Hoe zit het met jouw eigenwaarde? Je achterliggende behoefte?
Wil je het hier met me delen wat het antwoord is? In alle kwetsbaarheid en echtheid, want daar draait het hier om.
Het gesprek met deze lieve onderneemster houdt me nog steeds bezig. Het suddert, mijn ‘helperssyndroom’ speelt op. Ik heb haar gevraagd of ik haar erbij kan en mag helpen, maar verder is het aan haar. Ze weet wat er kan, wat het haar ‘kost’ en wat het haar kan opleveren. Nu is het aan haar of ze een stap durft te zetten.
Het is ook aan jou. Durf jij jezelf recht aan te kijken, te voelen en een eerste stap te zetten naar ‘eerst jij, dan je klant?’ Ik gun het je. Echt.
Kan ik je er bij helpen?
Juist Jij
Ps. Wil je ontdekken waarom of hoe jij omgaat met dit soort vraagstukken? Doe mee met de training ‘Jezelf en je bedrijf in beeld’ op 25 oktober en het antwoord staat zomaar voor je neus…
